Smutek, który nie mieści się w ciele...

Tulimy się, bo ukochani dziadkowie wyjechali. Płacze serce i płaczą oczy mojego Maciupka.

- Jestem tak smutny, że ten smutek nie mieści się  moim ciele i wylewa się na Ciebie! I nic mi nie pomoże!

- Ok. Niech się wylewa, nawet cały może się na mnie wylać, wezmę go.

- Ale nie będziesz wtedy smutna?

- Nie. To Twój smutek, a nie mój, więc ja się nim zaopiekuję, ok?

- Taaak!

Tak łatwo niestety nam nie poszło i smutek, któremu „nic nie pomoże!” jeszcze długo z nami był. Ale i tak ten kawałek naszego dialogu został blisko mojego serca.

Pomóż mi....

W gabinecie u lekarza okazało się że trzeba zrobić CRP - badanie z krwi, po nakłuciu paluszka.
Powiedziałam synkowi jak to będzie wyglądało i ku mojemu zdumieniu pierwszy raz w życiu wpadł w histeryczną panikę.
Nic nie działało, a wiadomo, że w tej sytuacji jednak chodzi o skuteczność.
Ja w stresie, nie wiem co się dzieje z jego zdrowiem, wczoraj zaliczyliśmy szpital, skupiłam się tylko na tym, że chcę się dowiedzieć co mu jest.
On krzyczy, że głupie badanie, że nigdy go nie zrobi, że idziemy stąd i takie tam.
Ja w końcu w tym stresie i bezradności mówię ostro bardzo niedobre rzeczy do synka 😖 On płacze "Mamo, nie mów takim złym głosem" Ja mam łzy w oczach, nie chcę tak mówić, ale nad sobą nie panuję 😖 Pani w gabinecie czeka, zaraz skończy się nasz czas, a ja nie mogę zrobić badania...
Idziemy gdzieś dalej od gabinetu, siadamy.
Łzy mi lecą... Adaś łka wtulony we mnie.
Nagle słyszę wśród tego łkania:
- Mamo, przykro mi jest, że na Ciebie krzyczałem. Bardzo przykro...
Rozsypuję się.... moje dziecko w takim stresie myśli o tym, że przykrość mi zrobiło....
- Mi też jest przykro, że krzyczałam, bardzo Cię przepraszam...
Ale to nie koniec....
- Mamo, uspokój mnie, ja się boję, nigdy nie miałem takiego badania. Potrzebuję żebyś powiedziała mi miłe albo wesołe słowa. Pomóż mi...

Ile daje dziecku Rodzicielstwo Bliskości. Jak bardzo warto.

Pomóż mi...

Miałam dziś swoją lekcję RB od mojego synka. Chcę się podzielić.

W gabinecie u lekarza okazało się że trzeba zrobić CRP - badanie z krwi, po nakłuciu paluszka.
Powiedziałam synkowi jak to będzie wyglądało i ku mojemu zdumieniu pierwszy raz w życiu wpadł w histeryczną panikę.
Nic nie działało, a wiadomo, że w tej sytuacji jednak chodzi o skuteczność.
Ja w stresie, nie wiem co się dzieje z jego zdrowiem, wczoraj zaliczyliśmy szpital, skupiłam się tylko na tym, że chcę się dowiedzieć co mu jest.
On krzyczy, że głupie badanie, że nigdy go nie zrobi, że idziemy stąd i takie tam.
Ja w końcu w tym stresie i bezradności mówię ostro bardzo niedobre rzeczy do synka 😖 On płacze "Mamo, nie mów takim złym głosem" Ja mam łzy w oczach, nie chcę tak mówić, ale nad sobą nie panuję 😖 Pani w gabinecie czeka, zaraz skończy się nasz czas, a ja nie mogę zrobić badania...
Idziemy gdzieś dalej od gabinetu, siadamy.
Łzy mi lecą... Adaś łka wtulony we mnie.
Nagle słyszę wśród tego łkania:
- Mamo, przykro mi jest, że na Ciebie krzyczałem. Bardzo przykro...
Rozsypuję się.... moje dziecko w takim stresie myśli o tym, że przykrość mi zrobiło....
- Mi też jest przykro, że krzyczałam, bardzo Cię przepraszam...
Ale to nie koniec....
- Mamo, uspokój mnie, ja się boję, nigdy nie miałem takiego badania. Potrzebuję żebyś powiedziała mi miłe albo wesołe słowa. Pomóż mi...

Nie chcecie wiedzieć, jak się poczułam.... 😥

Ale nie po to piszę, żeby mnie ktoś pocieszył.
Tylko chciałam się podzielić ile daje dziecku Rodzicielstwo Bliskości. Jak bardzo warto.

Dbamy razem...

- Zapakuję zmywarkę i z Tobą pogram. Możesz w tym czasie porozkładać grzyby?
- Mogę. Prawda mamo, że wspólnie dbamy o nas? Ty dbasz żebyśmy mieli czyste talerze, a ja dbam żebyśmy mieli grę!
- ... Eeeee.... no tak, właściwie tak....
- Współpracujemy, prawda?
- ... Eeee, no tak....
...
...
- Ja już skończyłem, a Ty?
- Ja jeszcze nie. Jeszcze mi sztućce zostały.
- No dobra, pomogę Ci...

Dzień sprzątania

- Mamoo, czy możemy jutro zrobić dzień sprzątania?
- Pewnie synku. A dlaczego chcesz taki dzień?
- Bo dawno nie było, a ja byłem w łazience i widziałem, że trzeba!

Obowiązku sprzątania u nas nie ma nikt. Dbamy o dom na zasadzie: sprząta ten, kto czuje potrzebę, lub kto chce się zgodzić na czyjąś prośbę o sprzątnięcie. Coraz częściej słyszę od synka ( 4,5 roku ) takie propozycje 😃 I to mi pokazuje, że dzieci widzą. Widzą bałagan, widzą brudną podłogę itp. I naprawdę mogą mieć potrzebę posprzątania, potrzebę czystości. Dając im obowiązki lub narzucając sprzątanie nie pozwalamy tym potrzebom w ogóle się narodzić.

P.S Dzień sprzątania się odbył 😆

Współpraca

Wracamy z urodzin Adasia ulubionego kolegi.

Wysiadamy z samochodu późnym wieczorem.

- Mamo, nogi mnie bolą. Weźmiesz mnie na ręce?

- Jasne synku, wezmę, tylko pozamykam samochód.

Idziemy kawałek, ale ja też jestem zmęczona. Parking mamy niestety dość daleko od domu. Stawiam Adasia na ziemi i proszę by kawałek poszedł sam, bo ja też mam mało sił. Idzie może ze 3 metry.

- Ała! Boli.

- Co?

- Nogi. Nie mogę sam iść.

- Ok, choć wezmę Cię.

Idziemy kawałek, ale serio nie mam ochoty dźwigać go aż do domu. Ciężko mi.

- Adasiu, a co zrobimy jak ja też już nie będę mogła iść? Ciebie bolą nogi. Mi się skończą siły. Co wtedy zrobimy?

- Współpraca.

-… ?

- No, będziemy współpracować. Kawałek będę szedł na nogach, a potem kawałek u Ciebie na rękach i tak na zmianę. Współpraca.

Tak zrobiliśmy 😃

- Mamo, a pamiętasz jak kiedyś też się umówiliśmy na współpracę, ale potem się zagadaliśmy i zaniosłaś mnie aż do naszej klatki?

Hmm… Pamiętałam 😃

Razem w smutku...

Adaś grał w grę na moim telefonie. Długo. O wiele za długo. Trochę inaczej się umawialiśmy więc byłam w sumie smutna. Chodziły mi po głowie myśli o zaufaniu do siebie nawzajem. Chciałabym mieć zaufanie, że jak się na coś umawiamy to potem tak się dzieje.
Tym razem się nie działo.
Po kilku próbach porozumienia się stwierdziłam, że nie dam rady. Nie przemawiały do mnie argumenty "zagram tylko jeszcze jeden raz". Słyszałam ich już wiele i wiem, że takie zapewnienia to nie tędy droga.
Adaś oświadczył, że zagra jeszcze ten jeden raz. Ja powiedziałam, że idę do drugiego pokoju bo ciężko mi siedzieć obok i patrzeć na to jak nadal gra.
Generalnie miałam poczucie porażki. Tak po całości.
Po kilku chwilach przyszedł do mnie.
- Mamoooo, co robisz?
- Smucę się i rozmyślam o zaufaniu.
- Ja też jestem smutny, bo już skończyłem grać, chociaż nie miałem na to ochoty.
- No to co zrobimy?
- Zrób mi mleczko, przytulimy się i razem posmucimy, bo jak się razem smuci to wtedy jest łatwiej i smutek szybciej odchodzi.